Μόνη, ἐντελῶς μόνη, περπατῶ στὸ δρόμο
καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση
ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό…

Σὲ λίγο ἡ νύχτα,
κρατώντας τοὺς ἀμφορεῖς τοῦ μυστηρίου,
τῶν ἰδιοτήτων της ἐπαίρετο,
ὅταν τὸ ρεμβῶδες μάτι της, τὸ φεγγάρι,
ἕνα ἀπρόδεκτο, λαθραῖο σύννεφο, πάτησε
καὶ τὴν τύφλωσε.
(Κική Δημουλά)

Το δικό μου "ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΙΟ" στη Μεσσήνη που ζει στον ίσκιο της πανδημίας, με πλοηγό τους στίχους της Δημουλα που έφυγε αλλά είναι εντός μας σε μια πόλη που "εκτός" μας αυτές τις ώρες είναι μόνη.

 Γιάννης Λάσκαρης

στιγμές ελπίδας

ώρες ραστώνης

στα μονοπατια της φύσης

στις επάλξεις

από ψηλά και ....μακρια

που τρέχει  ο λογισμός  του;;;